مردم علاوه بر کلام‌شان با رفتارهای‌شان نیز با مسئولان سخن می‌گویند. انتخابات دوم اسفندماه 1398 انتخاباتی بود که حرف‌های شنیدنی فراوانی برای مسئولان کشور به همراه داشت. کاهش مشارکت نسبت به انتخابات گذشته رفتار معناداری بود که باید برای فهم آن تلاش نمود. هرچند عواملی بیرونی، چون شیوع بیماری کرونا در کاهش حضور مردم در پای صندوق رأی بی‌تأثیر نبود، اما با نگاهی عمیق‌تر باید از نارضایتی مردم از عملکرد مسئولان اجرایی و تقیننی کشور به عنوان عامل اصلی این ماجرا یاد کرد.
بخشی از جامعه نارضایتی خود را با عدم حضور در پای صندوق‌های رأی نشان دادند. بخشی دیگر از جامعه اما از منظر دیگری به صحنه می‌نگریستند. آنان تصمیم داشتند تا در مواجهه با وضع موجود، به جای قهر، پای صندوق حاضر شوند و اعتراض خود را با اعلام رأی‌شان آشکار کنند.
در این میان، جریان انقلابی مدعی بود خواهد توانست با تغییر ریل اداره کشور و با تکیه بر منطقی متفاوت بر مشکلات کشور فائق آید. این جریان از «خودباوری» و «ما می‌توانیم» سخن می‌گفت و مدعی بود با پشتوانه جوانان مؤمن انقلابی کار را به پیش خواهد برد و اعتماد به داشته‌های داخلی، عمل به الگوی اقتصاد مقاومتی و حرکت مبتنی بر منطق ایستادگی و مقاومت در برابر بیگانگان، جواب خواهد داد.
بالا بردن پرچم انقلابی‌گری کافی بود تا اکثریت به این جریان اعتماد کنند. آنان که آماده بودند تا اعتراض خود به وضع موجود را از طریق صندوق‌های رأی اعلام کنند، پرچم‌دار تغییر شدند و به جریان منتقد دولتمردان امروز رأی دادند تا جریان انقلابی را به قدرت برسانند و به بوته آزمون بسپارند تا مشخص شود آیا این جریان خواهد توانست بر مشکلات کشور فائق آید؟
جریان انقلابی و راه‌یافتگان به مجلس، اکنون در آزمون سخت اثبات کارآمدی و شایستگی قرار دارند. این جریان باید تلاش کند تا از همه ظرفیت‌های خود برای حل مشکلات کشور از طریق جایگاه مجلس بهره گیرد. کار منسجم و متحد تشکیلاتی، به دور از هرگونه منفعت‌طلبی و ملاحظات جناحی و تصمیم‌گیری با علم و عقلانیت و معطوف به منافع مردم، خواهد توانست نشانه رضایت و امیدواری را بر چهره ملت بنشاند. عملکردی که حاصل آن شکل‌گیری «مجلسی قوی» باشد که برکات آن در جامعه جاری شود و رضایت ملت را کسب کنند.
